düşün düşün aşamıyorum engelleri varamıyorum yanına çarelerin

Çok değiştim. Öyle bir değişmekki, şimdiki halimle, önceki halim arasında henüz tanımlanamamış kadar büyük mesafe var. Bu durumdan rahatsızlık mı duyuyorum, yoksa normal mi geliyor ondan da emin değilim. Zaten kendi algımdaki normallik veya anormallikten bağımsız olarak ne hissetmem gerektiği hakkında da bir fikrim yok. Sadece değiştiğimi biliyorum o kadar, ama dediğim gibi iyi mi, kötü mü onu bilmiyorum.

Mesela eskiden yattığım adamların bazen sadece tek bir cümlesine aşık olurdum ve bir daha duymak için peşlerinden koşar dururdum. Ya da bir bakışına tav olurdum ve o bakışlarına dalıp gitmek için nefes almadan peşinde dolanır dururdum.
Hele tebessümü güzel diye aşık olduğum adamların sayısını ben bile unuttum. Hepsinin ortak noktası ise aslında çirkin olmaları ve kimsenin onlara, anlık karşılaşmaları dışında bir daha dönüp bakmamalarıydı.

 Evet çirkinlerdi ama işte samimi bir tebessümleri, insanı sarhoş eden bir bakışları vardı, farkında olmadan içlerinden kopup gelen tatlı mı tatlı bir söz etmeyi bilirlerdi ve ben ayaküstü onlara biterdim.

Ama şimdi ne o tatlı tebessümlere bitiyorum, ne o beni benden alan bakışlara. Hayır artık tatlı sözlere de kanamıyorum. Bittiğim tek şey güzel olmaları. Yani bende herkes gibi artık insanların kabuklarını seviyorum, kabuklarına aşık oluyorum.

Hem aslında kabullenmem biraz zor oldu ama biliyor musunuz, insanların içlerinde zaten iyi ve kötü eşit derecede var ve senin onlara karşı olan yaklaşımına göre tavır takınıyorlar. Yani sen iyi olunca sana iyi oluyorlar, sen kötü olunca kötü oluyorlar.
Zaten ben iyi darandığım için bana iyi davranan insanlardan da bıktım.