Belkiler olmasaydı ne yapardık bilmiyorum. Zaten umutlarımızı da belki'lerle beslemiyor muyuz?

...biliyor musun "belki bu sonuncusudur" diye bilmem kaçıncı, terkedilişten sonra bile tekrar tekrar aşık olurum ben.

ve hiç biri onları sevdiğim kadar bile sevmedi beni.

ayrılık denilen o an gelip çattığında, biraz daha geç terkedilmek için, bedenimi bir et parçası gibi yataklarına attım
ama nafile, dudaklarıma yumulup en fazla 3 boşalmalık zaman ayırdılar bana
zaten hepi topu bir kaç saat ediyordu.
boşalmaların ardından, gözlerimin içinde bakarak giyinip gitmeye kalkıştıkları zaman; "seni seviyorum, ne istersen yaparım" diyordum ve yalvar yakar, ben çıplak onlar giyinik halde, çarşafsız olarak tekrar yatağa giriyorduk.
ama dudaklarını kaçırıp "böyle yapma, bundan sonra bile arkadaş kalalım" laflarıyla boyun eğdiriyorlardı bana...
"tamam" diyordum ve ardından bedenime söz geçirip, susunca gözlerim avaz avaz bağırırken geri çekiliyordum
çünkü benim için hepten kaybetmektense "arkadaş kalmak" demek, küçük bir umut daha demekti...

işte kendi hayal alemimdeki belki!lere, sığınıp cümleler kuruyordum;
belki ilk yalnız kaldıklarında beni arayacak,
belki bana gelecek,
belki bana sarılacak
ve belki beni terkettikleri için aslında pişman olduklarını söyleyeceklerdi
bunun gibi onlarca belkileri düşünüp, tüm terkedilmelere boyun eğiyordum...
sonra zaman aramıza kocaman boşluklar koyuyordu ve biz bir daha görüşmüyorduk bile.
belki görüşemiyorduk
oysa ne kadar çok belkilerim olmuştu
oysa ne kadar iyi bilirdim "arkadaş kalalım" cümlesinin asla doğruluk payı olmadığını
ama yapacak bir şeyim yoktu
o ilk an çarpıldıkları bedenim bile artık beş para etmiyordu
oysa ne kadar çok sevmişlerdi bedenimi, oysa ne kadar çok sevdirmişlerdi bu sayede kendilerini...

sonra ben onlarlayken ne kadar çok korkmuştum bi gün yalnız kalmaktan
oysa şimdi yalnızlığımla ve kimseye besleyemeyecek sevgimle kala kaldım bu satırlarda...