Kendi kendime yetmeye çalışırken, tükeniyor muyum?

Ailem öyle zengin, varlıklı bir aile değildi. Fakir, yoksul, Allah'ın sopasını 24 saat sırtlarından eksik etmediği kimselerdi. Hep açtık lan, bi gün bişiler bulup doysak, 2 hafta ortalıkta karnımızı tutup aç aç dolanırdık. Zaten küçük çocuklar, daha ikinci günden diğer kardeşin bacağına pişmiş koyun bacağı diye bakardı.
Biz çocuklar ağladık mı, elimize bi parça kuru ekmek tutuşturulurdu da öyle susardık. Yoksa akşama kadar burnumuzu çeke çeke ağlardık. O bi parça kuru ekmeğin tadını şimdilerde hiç bir şeyde almıyorum, desem de yalan vallahi. Şu an o kadar güzel şeyler varki. Ama o kuru ekmekleri de unutamıyorum. Peki ya büyükler, evde bir şey olmadığı için acıktığını dahi söyleyemeyenler.

Sik kadar boyum vardı, ama her şeyin farkındaydım. En büyük sıkıntılarımızı da eve misafir geldiğinde yaşardık. Şeker yok, dem yok, sadece musluktan akan su vardı. Misafire bir bardak çay vermek için, ablam bütün konu komşuyu gezerdi, birinden bi tabak şeker alırdı, birinden bi avuç dem falan. Tüm mahalleli birleşip, evdeki misafire bi bardak çay ikram ederdik. Tabii misafirin bunlardan haberi yok, beyfendi götünü yaya yaya içerdi çayını.

Bide 3 ayda bir ödenen elektrik faturamız vardı. Onu öderken bile evde herkes birbirine laf söyler, ne bu faturanın hali diye fırçalar havada uçuşurdu, biz çocuklar da aptal ıslatan yağmuruna yakalanmış gibi, başımızı kaldırıp tükrükler suratımıza rahmet olarak düşerken, mal mal bakınırdık. Sırf bu kavgalar yüzünden, çoğu zaman oturulan odadan, başka bir odaya geçişte büyük bir kaos yaşanırdı. Çünkü evde kural, tek bi lambanın yanlız yanmasıydı. Bu kuralı, yanlışlıkla dahi ihlal edene hepimiz çatık kaşlarımızla bakar, onu anamızın amından çıktığına pişman ederdik.

O günlere dönüp baktığımda güzel şeyler var mı diye düşünüyorum da pek güzel bir şey de bulamıyorum. Bundan dolayı hiç öyle dönüp, fakirdik ama mutluyduk yalanlarını sıralamayacağım. Mutlu değildik, huzur yoktu, her gün bağrış çağrışlar arasında yaşayıp giderdik. tüm bunlara rağmen o yüzden hatırladığım şey çocuk aklımla kavga, bağrış çağrış olduğunda sokağa çıkmaktı. Sokak mutlu edermiydi beni? Hayır etmezdi ama evde de mutlu değildimki. İşte böyle mutlu olmadığımı anlaya anlaya, her yaşta kaçtım ailemden. Taaa sik kadar boyum varken kaçmayı öğrenmiştim ve hala kaçıyorum.

Herkesi, herşeyi hiç siklemeden çok çok geride bırakıp kaçıyorum. Belki fakirliğimle yüzleşmeyi kabullenirsem, belki aslından ailemden kaçtığımı sanıp, kendimden kaçmayı bırakırsam her şey daha güzel olacak.